Materiał kompozytowy jest najczęściej stosowanym materiałem do odbudowy i wypełniania na obecnym etapie rozwoju stomatologii. Jest lepszym materiałem od innych połyskiem, ilością kolorów i odcieni, wysoką estetyką, trwałością i niską kurczliwością. Kompozyt składa się z organicznej matrycy (epoksydowej, kwasu metakrylowego, jego pochodnych) oraz wypełniaczy nieorganicznych (katalizator, barwnik, fotoinicjator, pochłaniacz światła, przyspieszacz polimeryzacji). Najczęstszymi wypełniaczami kompozytowymi są: szkło strontu i baru, krzemiany tytanu i cyrkonu, krzemionka amorficzna, sole i tlenki metali ciężkich, kwarc, cząstki polimerów. Najczęściej kompozyty dentystyczne są klasyfikowane według wielkości i ilości wypełniacza. Mianowicie: macro fill, midi fill, mini fill i micro fill (od 10-100 mikronów do 0,01-0,1 mikrona). Stosowane są również heterogeniczne (zwykłe lub hybrydowe kompozyty z dodatkami cząstek materiału polimerowego o wielkości 1-20 mikronów) i hybrydowe (zawierające makro- i mikrocząstki wypełniacza). Co do stopnia wypełnienia, kompozyty dentystyczne dzielą się na mocno wypełnione, odpowiednio o średnim i o niskim wypełnieniu (ponad 60%, 40–60% i 30–40% objętościowo). Trwałość materiału zależy bezpośrednio od stopnia napełnienia, skurczu polimeru i stopnia rozszerzalności cieplnej.
Aby ulepszać jakość kompozytu, jest ulepszane jego wytwarzanie. Wypełniacze są mielone na najdrobniejsze cząsteczki, co przyczynia się do wytrzymałości, lepszego polerowania i stabilności koloru materiału. Wprowadzono środki przeciw próchnicowe, trójwymiarowe struktury stosuje się w celu zmniejszenia skurczliwości.
W taki sposób powstały nanokompozyty o rozmiarach nanometrów do 0,1 μm i zawartości ponad 75%, to znaczy, że są one najmocniejsze śród kompozytów. Nanomery tworzą nanoklastry. Dlatego współczesne nanokompozyty zawierają ściśle dozowane wypełniacze trzech różnych faz, a mianowicie: mini, midi i nanocząstki.
Kompozyty dentystyczne według metody utwardzania lub, innymi słowy, polimeryzacji, dzielą się na te, które wytwarzają wolne rodniki w sposób chemiczny, to znaczy, że powstają one w wyniku mieszania niektórych substancji i na tę, które są polimeryzowane za pomocą półprzezroczystej substancji. Pierwsze utwardzają się równomiernie, niezależnie od wielkości wypełnienia, ale należy je przygotować bezpośrednio przed nałożeniem. Inne nie wymagają przygotowania, są jednorodnymi pastami lub substancjami płynnymi, ale wymagają nakładania warstwa po warstwie i obróbki światłem lamp halogenowych lub diod LED, od których mocy zależy ostateczna jakość wypełnienia.
Wśród materiałów do odbudowy są również kompomery. Ponieważ matryca organiczna kompomeru jest monomerem, cząsteczka, którego zawiera właściwości cementu szklanego i kompozytu, łączą one właściwości cementów szklano-cementowych, to znaczy, że mają wysoką biokompatybilność, adhezję chemiczną do tkanek zęba, uwalniają fluor, a także mają mocne strony kompozytów, takie jak trwałość, łatwość w wykorzystaniu, wysoki poziom estetyki. Wypełniaczem kompometowym jest szkło fluorokrzemianowe i utwardza się ten materiał za pomocą polimeryzacji indukowanej światłem.